Γνώρισα τον άνθρωπο και αγάπησα τα ζώα ...

«Γνώρισα τον άνθρωπο και αγάπησα τα ζώα», λέει μια ρήση που ακούγεται παράξενα σε μια εποχή που εξορίζει το συναίσθημα. Η αλήθεια είναι πως είναι πιο εύκολο να αναπτύξει κανείς μια σχέση τρυφερότητας με ένα ζώο παρά με έναν άνθρωπο, γιατί από την πλευρά των ζώων η άδολη διάθεση είναι δεδομένη εκ των προτέρων. «Το ζώο δεν αναπληρώνει την έλλειψη ανθρώπινης σχέσης», εξηγεί ο γιατρός Θάνος Ασκητής, «συμπληρώνει την ανάγκη μας για συναισθηματική επικοινωνία. Ο άνθρωπος νιώθει τρυφερότητα για τα ζώα, εκφράζεται καλύτερα όταν εξοικειώνεται μαζί τους». Ανεξάρτητα όμως, από το τι λένε οι ειδικοί, από τη δική μας πείρα ξέρουμε ότι τα ζώα είναι η καλύτερη συντροφιά, όταν αναζητάς αφοσίωση, πίστη, τρυφερότητα, αγάπη. «Τα ζώα», λέει ο Χρόνης Μίσσιος, γνωστός φιλόζωος, «μας βοηθούν να εκφράσουμε την καταπιεσμένη τρυφερότητα που κρύβουμε μέσα μας». Μια τρυφερότητα που έχουν ανάγκη να εκδηλώσουν μικροί και μεγάλοι, και την οποία τα ζώα, σίγουρα, θα ανταποδώσουν.

Τα ζώα και οι άνθρωποι ζούνε μαζί εδώ και χιλιάδες χρόνια, όμως, τα τελευταία 100 χρόνια, ο ρυθμός των αλλαγών σε αυτές τις σχέσεις είναι εξαιρετικός. Τα τελευταία 100 χρόνια, οι άνθρωποι έχουν εμφανώς αλλάξει τις απόψεις τους, τις σχέσεις τους και τη χρήση των ζώων και των προϊόντων από τα ζώα. Ίσως σκεφθεί κάποιος ότι αυτά είναι περιττά, ότι το να ασχολούμαστε με τα ζώα, ενώ υπάρχουν τόσα προβλήματα στη ανθρωπότητα, δεν είναι το πλέον σημαντικό. Η αλυσίδα της ζωής, όμως, είναι κάτι που δεν ξεκινά και σταματά στον εγωκεντρικό άνθρωπο. Η αλυσίδα αυτή μας συνδέει με κάτι δημιούργημα και όλα αυτά δίνουν και παίρνουν, συνυπάρχουν και οφείλουμε να τα σεβαστούμε για να συνυπάρξουν. Η αλληλεπίδραση κάθε πλάσματος κι η αναγνώριση κάθε μορφής ζωής είναι απαραίτητη. Ο σεβασμός προς όλη τη Δημιουργία, μπορεί να διασφαλίσει και το δικό μας το μέλλον.

Ας ξεφύγουμε, λοιπόν, από το καβούκι μας, κι ας δούμε πέρα από τον ακριβό μας εαυτό το μεγαλείο που υπάρχει!