ΟΙΣΤΡΙΚΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΘΗΛΥΚΟΥ ΣΚΥΛΟΥ ...

Αφιερωμένο στην Μάϊρα και στην Ευγενία

Ο αναπαραγωγικός κύκλος  του θηλυκού σκύλου είναι ατομικός και εντελώς διαφορετικός από αυτόν της γυναίκας.

Η θηλυκή σκυλίτσα εκδηλώνει την επιθυμία να ζευγαρώσει με  αρσενικό σκύλο με σκοπό την αναπαραγωγή της. Είναι μια επιθυμία που καθοδηγείται από το ένστικτο της διαιώνισης του είδους της. Φυσιολογικά ο αναπαραγωγικός κύκλος περιλαμβάνει 4 περιόδους:

ΠΡΟΟΙΣΤΡΟΣ πρόκειται για  προοίστρια αιμορραγία κατά την οποία το ζώο παρουσιάζει έξοδο αίματος από το αιδοίο - διαρκεί περίπου 9 ημέρες  (2-27). Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης τα ωοθυλάκια ωριμάζουν αλλά δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη ωοθυλακιορρηξία.

ΟΙΣΤΡΟΣ Ουσιαστικά στο χρονικό αυτό διάστημα το ζώο θέλει και μπορεί να ζευγαρώσει επιτυχώς. Η μέση διάρκεια του είναι 9 ημέρες αλλά και εδώ έχουμε αποκλείσεις από 3 έως 21 ημέρες. Κατά τη διάρκεια αυτής της φάσης συμβαίνει και η ωοθυλακιορρηξία. Δυστυχώς επειδή δεν δείχνει κάποια σαφή εξωτερικά συμπτώματα ότι επίκειται ωοθυλακιορρηξία περιμένουμε αυτή να συμβεί μεταξύ 14ης και 20ης ημέρας μετά το πρώτο αίμα, (δηλαδή ξεκινώντας από την πρώτη ημέρα του πρόοιστρου).

ΜΕΤΟΙΣΤΡΟΣ  είναι το χρονικό διάστημα που ακολουθεί τον οίστρο και έχει διάρκεια 90 ημέρες. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρονικού διαστήματος έχουμε παρουσία ωχρών σωματίων τα οποία σταδιακά αποδράμουν.

ΑΝΟΙΣΤΡΟΣ είναι το χρονικό διάστημα που οι ωοθήκες είναι τελείως αδρανείς και είναι σαν να λέμε ότι το αναπαραγωγικό σύστημα του ζώου κοιμάται. Η διάρκεια είναι κατά μέσο όρο 2.5 με 3 μήνες.

ΤΡΟΧΑΙΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΖΩΑΚΙΑ ...

Δεν είναι λίγα τα ζωάκια που εμπλέκονται σε ατυχήματα με αυτοκίνητα. Αρκεί μια βόλτα, τόσο στις εθνικές οδούς όσο και στις γειτονιές, για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος δεδομένου ότι τα ίδια δεν γνωρίζουν τον κίνδυνο, με αποτέλεσμα να διασχίζουν δρόμους, ακόμα και ταχείας κυκλοφορίας, χωρίς προσοχή και συχνά να παρασύρονται από αυτοκίνητα.

Ένα ζώο που κατάφερε να επιζήσει από ένα τροχαίο ατύχημα, ακόμα κι αν δείχνει απολύτως υγιές, πρέπει να προσκομιστεί σε κτηνίατρο το γρηγορότερο δυνατό. Συνήθως παρατηρούνται κατάγματα των άκρων, της γνάθου, της λεκάνης, της σπονδυλικής στήλης, εκδορές και τραύματα που αιμορραγούν. Όλα αυτά γίνονται εύκολα αντιληπτά από τους ιδιοκτήτες. Σε πολλά ζώα όμως μπορεί να προκληθεί ζημιά σε εσωτερικά όργανα χωρίς εμφανή συμπτώματα. Αυτές τις καταστάσεις, που απειλούν και άμεσα τη ζωή του ζώου, καλούνται να αναγνωρίσουν οι κτηνίατροι μετά από προσεκτική εξέταση.

Όλα τα ζώα, μετά από τέτοιου είδους τραυματισμό, βρίσκονται σε κατάσταση σοκ και δείχνουν αποπροσανατολισμένα, σε διανοητική σύγχυση, φωνάζουν και παρουσιάζουν απροθυμία να μετακινηθούν. Πολύ συχνά, η αδυναμία μετακίνησης οφείλεται σε πιθανό κάταγμα ενός ή περισσοτέρων άκρων ή ακόμα και της σπονδυλικής στήλης.Στην τελευταία περίπτωση, το ζώο παρουσιάζει διάφορα συμπτώματα ανάλογα με το σημείο της σπονδυλικής στήλης που έχει θιγεί, όπως παράλυση, σπαστικότητα άκρων, ακράτεια ούρων και κοπράνων κ.ά. Τα κατάγματα των πλευρών μπορεί να είναι απλά ή να οδηγήσουν σε διάτρηση των πνευμόνων με σοβαρές επιπτώσεις στη ζωή του σκύλου.

«Μέθη» ή Γενική Αναισθησία;

Τις περισσότερες φορές ή σχεδόν πάντα ο ασθενής του κτηνίατρου όχι μόνο δεν είναι συνεργάσιμος αλλά μπορεί δυνητικά το πιο ήρεμο και ευάγωγο ζωάκι να γίνει δύστροπο και  επιθετικό εξαιτίας των χειρισμών σ’ ένα ιατρείο. Απ’ την άλλη υπάρχουν εξετάσεις που για να γίνουν σωστά και να έχουμε ασφαλή και ακριβή συμπεράσματα προϋποθέτουν την πλήρη ακινητοποίηση του ζώου (π. χ   ακτινολογικός έλεγχος, υπέρηχος, οφθαλμοσκόπηση και η αξονική- μαγνητική τομογραφία, καθαρισμός τραύματος, εξαγωγή ξένου σώματος- άγανου- από το αυτί κ.ά)

Έτσι η φαρμακευτική καταστολή στα ζώα είναι απαραίτητη κατά περίπτωση. Το ερώτημα που βασανίζει τους ιδιοκτήτες των ζώων αλλά και συχνά τους κτηνιάτρους είναι το αν είναι προτιμότερο να χορηγηθεί «μέθη» ή γενική αναισθησία. Η συντριπτική πλειοψηφία των ιδιοκτητών θεωρεί ως δεδομένο πως η «μέθη» είναι ασφαλέστερος τρόπος καταστολής από ότι η γενική αναισθησία. Κατά πόσο, όμως, αυτό είναι σωστό;

Η «μέθη» είναι ένας μη επιστημονικός όρος ο οποίος χρησιμοποιείται για να περιγράψει μία κατάσταση κατά την οποία ο ασθενής είναι αρκετά ήρεμος και έχει μειωμένη αίσθηση του πόνου ώστε να μπορεί να δεχτεί τη διενέργεια μικροεπεμβάσεων. Ως «μέθη» παλαιότερα ονομαζόταν η «ενσυνείδητη ηρέμηση». Επιστημονικά χαρακτηρίζεται σαν μέθη η «επεμβατική ηρέμηση και αναλγησία» ενώ  χορηγούνται ηρεμιστικά φάρμακα τα οποία σε μικρές δόσεις δεν καταστέλλουν ή καταστέλλουν ελάχιστα το καρδιαγγειακό σύστημα με την ταυτόχρονη χορήγηση φαρμάκων που προκαλούν αναλγησία και ελαφρά μυοχάλαση. Η ηρέμηση που προκαλούν αυτά τα φάρμακα είναι ήπια ή μέτρια, ανάλογα με τη δοσολογία και το συνδυασμό των φαρμάκων που χρησιμοποιούνται.